დავიღალე, დავიხრჩვი ამ მაღალმხატვრული ნაწარმოებებისგან.
რომელი უნდა მომწონდეს?
ეს:
"სული კი...სული გულგახეთქილი ჩიტივით ფრთხიალებდა გულისამრევად თბილ სხეულში. სქელ სიჩუმეს მოღალატე წვიმის წვეთები უმოწყალოდ აშიშვლებდნენ და ხარხარით ასკდებოდნენ სახეაზელილ მიწას, რომელიც უსირცხვილოდ ბღუჯავდა წყლადქცეულ იმედს. კმაყოფილებით სავსე სხეულში სიკვდილმისჯილი პატიმარივით ბორგავდა სული. მაგრამ უზომოდ ძვირფასი იყო თავისი დამპალი ლეში, არ უნდოდა მისი სიკვდილი, ეშინოდა თავისუფლების, რადგან მხოლო ასეთი უყვარდა თავისი თავი – უსამართლოდ ტანჯული და დატეხილი, რადგან მხოლოდ ცოდვით აშმორებული სხეულის ფონზე ჩანდა ფაქიზი და სიფრიფანა. თორემ... განა არ იცოდა, რომ თვით გარყვნილ წვიმასაც კი არ ენახა ისეთი სიმახინჯე, როგორიც თვითონ იყო, თვით ყველაზე ამაზრზენ მიწასაც კი გაუკვირდებოდა, მისი სიბინძურე რომ დაენახა."
თუ ეს:
"ღამე და ძილი –მუხანათები არიან. ისე ახლოს ვიყავით, როგორც შეიძლება იყონ ადამიანები. და უეცრად ძილმა გაგვთიშა. ნელა მოჟონავდა, უღიმღამო, უფერული – ჯერ ლაქა, მერე კიდევ და კიდევ... კეთრივით წვებოდა ჩვენს აზრებზე, შეუცნობელი წყვდიადიდან აღწევდა ჩვენს სისხლში, წვეთ–წვეთობით იღვრებოდა ჩვენს არსებაში სიბრმავე, და ანაზდად ყოველი ჩვენგანი მარტო დარჩა, და სრულ მარტოობაში სადღაც ბნელ არხებში შევცურეთ, იდუმალ ძალთა და უსახო მუქარის ძალაუფლებას მინდობილი. გამეღვიძა, დაგინახე. გეძინა. ჯერ კიდევ შორს, ძალიან შორს იყავი. სულ დამისხლტი ხელიდან. ჩემზე არარაფერი იცოდი. იქ აღმოჩნდი, სადაც ვერ გამოგყვებოდი. განა შეიძლება იყოს სიყვარული სრულყოფილი, თუ ყოველ ღამე დაძინებისთანავე გკარგავ?"
:facepalm:
წავედი მე სალტკროკაზე
:facepalm:
წავედი მე სალტკროკაზე
0 Response to "კლასიკა"
Post a Comment